2023-07-17
Nie będę ukrywał, że mam ogromną frajdę komentując mecze reprezentacji Polski siatkarek na sportowych antenach Polsatu. Ale oprócz frajdy i czystej przyjemności, to przede wszystkim wielki zaszczyt i ogromny honor.
To była wyjątkowa Liga Narodów. Bilans w grupie niesamowity. Dziesięć wygranych spotkań i tylko dwie porażki. Później już w wielkim finale zwycięstwo z Niemkami i awans do finałowej czwórki. Turniej w Arlington zakończony brązowym medalem, ale ten brąz jest dla nas jak złoto. Nasze siatkarki w kronikach polskiej siatkówki zapisały brązowym atramentem kolejny złoty rozdział.
W ubiegłym roku po mistrzostwach świata i przegranym ćwierćfinałowym meczu z Serbkami zadzwonił do mnie Tomasz Wójtowicz. Akurat wspólnie z Jakubem Bednarukiem siedzieliśmy na gliwickim rynku popijając kawę. – Fajnie grają te dziewczyny, oglądałem i słyszałem, że cię to nieźle wciągnęło – powiedział mi Tomek z tym swoim charakterystycznym wesołym tembrem głosu, po czym nieco poważniej dodał. – Ze mną może być różnie, ale to życzę żebyś skomentował ich medal, bo one na niego zasługują.
Jestem przekonany, że pom wczorajszym meczu Tomek gdzieś tam szeroko się uśmiechnął, bo on jak mało kto potrafił docenić trud wkładany w rozwój, trening i zwykłą codzienną pracę, która przekłada się później na to wszystko, co oglądamy podczas mistrzowskich imprez.
Komentując mecze Polek w tegorocznej edycji Ligi Narodów na każdy mecz zakładałem koszulkę fundacji Tomasza Wójtowicza. I będę ją zakładał też na mistrzostwach Europy i podczas kwalifikacji olimpijskiej.
Brawo dziewczyny! Brawo drużyna! Brawo Lavarini i jego sztab! Brawo polska siatkówka!
No Panowie, teraz wasza kolej. Powodzenia w Gdańsku. Tam też będziemy razem z wami!
Marek Magiera